Ιγμορίτιδα: Τι είναι; Ποια είναι τα συμπτώματα και πως θα την αντιμετωπίσεις!

Η ιγμορίτιδα (sinusitis) είναι φλεγμονή των παραρρινίων κόλπων, η οποία μπορεί να οφείλεται σε λοίμωξη, αλλεργία ή αυτοάνοσα νοσήματα.

Οι περισσότερες περιπτώσεις ιγμορίτιδας οφείλονται σε ιογενή λοίμωξη και υποχωρούν μέσα σε 10 ημέρες.

ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ ΙΓΜΟΡΙΤΙΔΑΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ

1. οξεία ιγμορίτιδα: διαρκεί για λιγότερο από 4 εβδομάδες.

2. υποξεία ιγμορίτιδα: διαρκεί 4-8 εβδομάδες.

3. χρόνια ιγμορίτιδα: διαρκεί για 8 ή περισσότερες εβδομάδες.

 Και τα τρία είδη ιγμορίτιδας έχουν παρόμοια συμπτώματα και επομένως είναι συχνά δύσκολο να διακριθούν. 

ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ ΙΓΜΟΡΙΤΙΔΑΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΘΕΣΗ

Η ιγμορίτιδα μπορεί να ταξινομηθεί ως προς την κοιλότητα του ιγμορείου με την οποία σχετίζεται:

1. Άνω γνάθου (Maxillary): μπορεί να προκαλέσει πόνο ή πίεση στην περιοχή της άνω γνάθου (cheek: μάγουλο) (π.χ., πονόδοντο , πονοκέφαλος )

2. Μετωπική (Frontal): μπορεί να προκαλέσει πόνο ή πίεση στη κοιλότητα του μετωπικού ιγμορείου (που βρίσκεται πάνω από τα μάτια), κεφαλαλγία 

3. Ηθμοειδίτιδα (Ethmoid): μπορεί να προκαλέσει πόνο ή πόνο πίεσης μεταξύ / πίσω από τα μάτια και πονοκεφάλους

4. Σφηνοειδούς (Sphenoid): μπορεί να προκαλέσει πόνο ή την πίεση πίσω από τα μάτια , αλλά συχνά αναφέρεται στο πάνω μέρος του κρανίου

(vertex), ή την κορυφή του κεφαλιού

Πρόσφατες θεωρίες για την ιγμορίτιδα δείχνουν ότι συχνά εμφανίζεται ως μέρος ενός φάσματος ασθενειών που επηρεάζουν το αναπνευστικό σύστημα (respiratory tract) (δηλαδή, η θεωρία του «ενός αεραγωγού" ) και συνδέεται συχνά με το άσθμα . Όλες οι μορφές ιγμορίτιδας μπορεί να προκύπτουν είτε ως αποτέλεσμα, είτε να είναι μέρος, μιας γενικευμένης φλεγμονής των αεραγωγών , έτσι ώστε άλλα συμπτώματα των αεραγωγών όπως ο βήχας , μπορεί να σχετίζονται με αυτη.

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ

Πονοκέφαλος, πόνος προσώπου ή αμβλεία, σταθερή πίεση, ή είδος πόνου πάνω από τα ιγμόρεια που προσεβλήθησαν, είναι σύνηθες τόσο με οξεία οσο και με χρόνια στάδια της ιγμορίτιδας. Αυτός ο πόνος συνήθως εντοπίζεται στα εμπλεκόμενα ιγμόρεια και μπορεί να επιδεινωθεί όταν το πληγέν άτομο στρέφει προς τα άνω ή όταν ξαπλώνει . Ο πόνος συχνά ξεκινά από τη μία πλευρά του κεφαλιού και εξελίσσεται στις δύο πλευρές.Οξεία και χρόνια ιγμορίτιδα μπορεί να συνοδεύεται από παχύ ρινικό έκκριμα που είναι συνήθως πράσινου χρώματος και μπορεί να περιέχουν πύον (πυώδη) ή / και αίμα.

Συχνά ένας τοπικός πονοκέφαλος ή πονόδοντος είναι συμπτώματα που διακρίνουν ένα σχετιζόμενο με ιγμόρεια πονοκέφαλο από άλλους τύπους πονοκεφάλων, όπως η ένταση και τις ημικρανίες. Μόλυνση της οφθαλμικής κόγχης είναι δυνατό, η οποία μπορεί να οδηγήσει στην απώλεια της όρασης και συνοδεύεται από πυρετό και σοβαρή ασθένεια. Μια άλλη πιθανή επιπλοκή είναι η μόλυνση των οστών ( οστεομυελίτιδα ) του μετώπου και άλλα οστά του προσώπου - Διογκώσεις του Pott (Pott's puffy tumor).

Λοιμώξεις της ρινικής κοιλότητας μπορεί επίσης να προκαλέσουν προβλήματα έσω ωτός εξαιτίας της συμφόρησης των ρινικών διόδων. Αυτό μπορεί να αποδειχθεί από ζάλη, "υπό πίεση ή βαρύ κεφάλι", ή αισθήσεις δόνησης στο κεφάλι.

Πρόσφατες μελέτες δείχνουν ότι έως και το 90% των «πονοκεφάλων ιγμορείων» είναι στην πραγματικότητα ημικρανίες .Η σύγχυση συμβαίνει εν μέρει επειδή η ημικρανία περιλαμβάνει την ενεργοποίηση των τριδύμων νεύρων (trigeminal nerves), τα οποία νευρώνουν τη περιοχή ιγμορείων και των μηνίγγων που περιβάλλουν τον εγκέφαλο. Ως εκ τούτου, είναι δύσκολο να προσδιοριστεί με ακρίβεια η τοποθεσία από την οποία προέρχεται ο πόνος. Επιπλέον, η ρινική συμφόρηση μπορεί να είναι ένα κοινό αποτέλεσμα της ημικρανίας, λόγω της αυτόνομου νευρικής διέγερσης που μπορεί επίσης να προκαλέσει δάκρυα (δακρύρροια) και μύτη που τρέχει (ρινόρροια).

Μια μελέτη διαπίστωσε ότι ασθενείς με «πονοκέφαλο ιγμορείων» ανταποκρίθηκαν στην ημικρανία με φάρμακα τριπτάνης, αλλά δήλωσαν δυσαρέσκεια για την θεραπευτική τους αντιμετώπιση όταν βρίσκονταν υπό θεραπεία με αποσυμφορητικά ή αντιβιοτικά.Τα άτομα με ημικρανίες, δεν έχουν συνήθως τη παχιά ρινική καταρροή που είναι ένα κοινό σύμπτωμα μιας μόλυνσης ιγμορείων.

ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ

Αν δεν αντιμετωπιστεί εγκαίρως, η ιγμορίτιδα, μπορεί να προκαλέσει:

1. Βλενογοννοκήλη

2. Οστεομυελίτιδα οστών του κρανίου

3. Μηνιγγίτιδα

4. Εγκεφαλικό απόστημα

5. Σε ακραίες περιπτώσεις οι ασθενείς μπορεί να εμφανίσουν:

6. ήπιες αλλαγές προσωπικότητας

7. κεφαλαλγία

8. αλλοίωση της συνείδησης

9. προβλήματα όρασης

10. επιληπτικές κρίσεις

11. κώμα

ΑΙΤΙΕΣ

Οι παράγοντες που μπορεί να προδιαθέσουν κάποιον στην ανάπτυξη ιγμορίτιδας περιλαμβάνουν:

1. Aλλεργίες

2. Δομικές ανωμαλίες, όπως σκολίωση ρινικού διαφράγματος (deviated septum), μικρά sinus ostia ('''Sinus ostium''' (πληθ: sinus ostia) είναι το άνοιγμα που συνδέει ένα παραρρίνιο κόλπο με αυτή καθεαυτή την ρινική κοιλότητα.

Εάν αυτό το άνοιγμα κλείσει θα προκαλέσει συσσώρευση υγρού στους παραρρινίους κόλπους, ή μια πομφολυγώδη κόγχη (concha bullosa),

ρινικούς πολύποδες, που φέρουν το γονίδιο της κυστικής ίνωσης (cystic fibrosis gene).

3. παθητικό κάπνισμα

4. οδοντιατρικής προέλευσης: λόγω της στενής σχέσης μεταξύ των δοντιών και της κάτω επιφάνειας των κόλπων.

5. ανωμαλίας στο ακουστικό ή Ευσταχιανό (Eustachian) σωλήνα, που είναι συνδεδεμένος με τις κοιλότητες των ιγμορείων και τον λαιμό. 

Παθοφυσιολογία:

Έχει υποτεθεί ότι βιομεμβράνες (βιοφίλμ) βακτηριακών λοιμώξεων μπορεί να ευθύνονται για πολλές περιπτώσεις χρόνιων ιγμορίτιδων ανθεκτικών σε αντιβιοτικά. Οι βιομεμβράνες είναι σύνθετα σύνολα(δομές)του εξωκυττάριου χώρου και αλληλοεξαρτώμενων πολλών ειδών μικροοργανισμών, πολλά από τα οποία να είναι δύσκολο ή αδύνατο να απομονώσουμε χρησιμοποιώντας τυπικές κλινικές εργαστηριακές τεχνικές.Βακτήρια βρέθηκαν στο βιοφίλμ να παρουσιάζουν ανθεκτικότητα στα αντιβιοτικά αυξημένη έως και 1000 φορές σε σύγκριση με βακτήρια ελεύθερης διαβίωσης του ίδιου είδους. Μια πρόσφατη μελέτη διαπίστωσε ότι βιομεμβράνες ήταν παρούσες στο βλεννογόνο του 75% των ασθενών που υποβάλλονται σε χειρουργική επέμβαση για χρόνια ιγμορίτιδα.

Τα μικρόβια που ενοχοποιούνται συχνότερα για ιγμορίτιδα είναι ο πνευμονιόκοκκος, ο στρεπτόκοκκος, ο σταφυλόκοκκος, ο αιμόφιλος, η μοραξέλα και -σπανιότερα- ορισμένα αναερόβια βακτήρια, ενώ στα παιδιά ενοχοποιούνται διάφοροι ιοί.

ΔΙΑΓΝΩΣΗ

Ιγμορίτιδα Άνω γνάθου, που προκλήθηκε από οδοντική λοίμωξη σχετιζόμενη με περικογχική κυτταρίτιδα periorbital cellulitis


Οξεία Ιγμορίτιδα


Βακτηριακή και ιογενής οξεία ιγμορίτιδα είναι δύσκολο να διακριθούν.

Ωστόσο, εάν τα συμπτώματα διαρκούν λιγότερο από 10 ημέρες, θεωρείται γενικά ιογενής ιγμορίτιδα.

Όταν τα συμπτώματα διαρκούν περισσότερο από 10 ημέρες, θεωρείται βακτηριακή κολπίτιδα (συνήθως 30% έως 50% είναι βακτηριακή κολπίτιδα).

Στο Νοσοκομείο οξεία ιγμορίτιδα μπορεί να επιβεβαιωθεί με την εκτέλεση μιας αξονικής τομογραφίας ( CT scan ) των παραρρινίων κόλπων.

Χρόνια Ιγμορίτιδα


Για την ιγμορίτιδα που διαρκεί πάνω από οκτώ εβδομάδες,διαγνωστικά κριτήρια δεν υπάρχουν. Συνιστάται αξονική τομογραφία (CT scan), αλλά αυτό από μόνο του δεν αρκεί για να επιβεβαιώσει τη διάγνωση. Η ρινική ενδοσκόπηση, η αξονική τομογραφία , και τα κλινικά συμπτώματα είναι όλα όσα χρησιμοποιούνται για να γίνει μια θετική διάγνωση.

Ένα δείγμα ιστού για ιστολογική εξέταση και καλλιέργειες (cultures) μπορούν επίσης να συλλέγονται και ελέγχονται. Αλλεργικές μυκητιασικές ιγμορίτιδες (AFS) εμφανίζονται συχνά σε άτομα με άσθμα και ρινικούς πολύποδες .

Εξετάζοντας πολλαπλά δείγματα βιοψίας μπορεί να είναι χρήσιμο για την επιβεβαίωση της διάγνωσης.Σε σπάνιες περιπτώσεις, μπορεί να γίνει ιγμνορειοσκόπηση (sinusoscopy) Η ρινική ενδοσκόπηση περιλαμβάνει την εισαγωγή στη μύτη ενός ευέλικτου σωλήνα οπτικής ίνας με φως και κάμερα στην άκρη του, για να εξετάσει τις ρινικές διόδους και τα ιγμόρεια.

Αυτή είναι γενικά μια εντελώς ανώδυνη (αν και δυσάρεστη), διαδικασία που διαρκεί από πέντε έως δέκα λεπτά για να ολοκληρωθεί.

ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΑΓΩΓΕΣ

Στη διάγνωση βοηθά η ακτινογραφία των ιγμόρειων κόλπων και η μικροβιολογική εξέταση του εκκρίματος.

Η θεραπευτική αγωγή είναι συνήθως συντηρητική, με χορήγηση αποσυμφορητικών, αντιβιοτικών και παυσίπονων-αντιπυρετικών.

Σε μερικές περιπτώσεις είναι αναγκαία η χειρουργική επέμβαση.

Συντηρητική

Η Ρινική ύγρανση(Nasal irrigation) μπορεί να βοηθήσει με τα συμπτώματα της χρόνιας ιγμορίτιδας.

Αποσυμφορητικό ρινικό σπρέι που περιέχει οξυμεταζολίνη μπορεί να προσφέρει ανακούφιση,

αλλά αυτά τα φάρμακα δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται για περισσότερο από το συνιστώμενο χρονικό διάστημα.

 Μεγαλύτερη χρήση μπορεί να προκαλέσει επιστροφή των συμπτωμάτων που ανακουφίζονται (rebound sinusitis).

Άλλες προτάσεις περιλαμβάνουν την εφαρμογή μιας ζεστής, υγρής πετσέτα αρκετές φορές την ημέρα,

το πόσιμο αρκετών υγρών προκειμένου να αραιωθεί η βλέννα και την εισπνοή ατμού δύο έως τέσσερις φορές την ημέρα.

Αντιβιοτικά

Η συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων ιγμορίτιδας προκαλούνται από ιούς και επομένως θα θεραπευτούν χωρίς αντιβιοτικά.

Ωστόσο, εάν τα συμπτώματα δεν υποχωρήσουν μέσα σε 10 ημέρες, η αμοξικιλλίνη είναι ένα λογικό αντιβιοτικό για να χρησιμποιηθεί πρώτο, για τη θεραπεία.

Συνδυασμός με αμοξικιλλίνη / κλαβουλανικό οξύ (Augmentin ), ενδείκνυται όταν τα συμπτώματα των ασθενών δεν βελτιώνονται με μόνο αμοξυκιλλίνη.

Η παρουσία της αερόβιας και αναερόβιας β-λακταμάσης που παράγουν οργανισμούς μπορεί να ευθύνεται για την αποτυχία αυτή.

Αυτοί οι οργανισμοί μπορούν να "προστατεύσουν", ακόμη και μη βήτα λακταμάσες που παράγουν βακτήρια από πενικιλλίνες.

Οι φθοριοκινολόνες , και νεότερα μακρολίδια αντιβιοτικά, όπως κλαριθρομυκίνη ή τετρακυκλίνη όπως η δοξυκυκλίνη , χρησιμοποιούνται σε ασθενείς που είναι αλλεργικοί στις πενικιλλίνες.

Μια μελέτη διαπίστωσε ότι το 60 έως 90% των ανθρώπων δεν δοκιμάζουν θεραπεία της ιγμορίτιδας της άνω γνάθου με χρήση αντιβιοτικών.

Μια μικρής διάρκειας (3-7 ημέρες) αγωγή με αντιβιοτικά φαίνεται να είναι εξίσου αποτελεσματική με μια τυπική αγωγή αντιβιοτικών μακρύτερης διάρκειας (10 - 14 ημέρες,

σε ασθενείς που παρουσιάζουν κλινική διάγνωση οξείας βακτηριακής ιγμορίτιδας, χωρίς οποιαδήποτε άλλη σοβαρή νόσο ή άλλους σύνθετους παράγοντες νοσηρότητας.

Κορτικοστεροειδή

Για ανεπιβεβαίωτη οξεία ιγμορίτιδα, τα ενδορρινικά κορτικοστεροειδή δεν έχουν βρεθεί να είναι καλύτερα από εικονικά φάρμακα

(placebo, δηλ φάρμακα χωρίς ενεργή φαρμακευτική ουσία) είτε ως μονοθεραπεία είτε σε συνδυασμό με αντιβιοτικά.

Ωστόσο, για περιπτώσεις που έχουν επιβεβαιωθεί με ακτινογραφία ή ρινική ενδοσκόπηση

 υποστηρίζεται η θεραπεία με μόνο κορτικοστεροειδή ή σε συνδυασμό με αντιβιοτικά.

Χειρουργική

Για χρόνιες ή επαναλαμβανόμενες ιγμορίτιδες, η προσφυγή σε ειδικό ωτορινολαρυγγολόγο ιατρό μπορεί να είναι ενδεικνυόμενη, και στις επιλογές θεραπείας μπορεί να περιλαμβάνεται η ρινική χειρουργική επέμβαση.

Χειρουργική επέμβαση θα πρέπει να εξετάζεται μόνο για εκείνους τους ασθενείς οι οποίοι δεν παρουσιάζουν επαρκή ανακούφιση από τη καλύτερη δυνατή φαρμακευτική αγωγή.

efarmakeio.gr